Als kind had ik dit snoepje gelijk opgepakt en in mijn mond gestopt.
Vandaag liep ik twee stappen verder tijdens een wandeling. Ik zag het liggen en de eerste zin die ik net schreef ging door mijn hoofd.
Ik stopte acuut, maakte er een foto van. Gewoon om me te herinneren dat ik dat als kind een geschenk vond.
Een overheerlijk gesuikerd snoepje zomaar op mijn pad. Die lag daar voor mij als cadeau en ik ‘hoorde’ het snoepje: “pak mij, eet me op”.
Ik had de foto al…. nu pakte ik het uitnodigende gesuikerde snoepje op met een voelbare ondeugende glimlach.
Moest lachen om alle vroegere uitspraken die over dit onderwerp langs kwamen:
Er heeft vast een hondje over gepiest;
Dit snoepje zit vol bacteriën.
Mijn glimlach werd groter er groter.
Hap, zo in mijn mond. Wat een heerlijk gesuikerd snoepje, zo lekker heb ik zelden geproefd.
Mocht ik door de honden-pies of door de bacteriën me ziek gaan voelen.
Dan denk ik aan dit moment terug.
Wat een overheerlijk gesuikerd snoepje en wat een zalig gevoel is dat!
Wanneer heb jij je ondeugende glimlach ervaren?