Wauw, ik zat als eerste klaar met een brede glimlach.

Ik was als eerste klaar!

Het rekenen op school in de eerste klas vond ik echt niet leuk, later trouwens ook niet. Rekenen behoort niet tot mijn favoriete bezigheden.

Vooral omdat het vaak in mijn ogen zulke stomme sommen waren. Vooral die 'verhaal-sommen'.

Dan krijg je verhaaltje waar dan een som in verstopt zit.

Niemand houdt er rekening mee dat ik me à la minute in die verhaaltjes verplaats.

Zo ziet dan voor mij zo'n ‘verhaal-som’ eruit.

Verhaal-som.

Hans fiets met Marieke naar de stad. Marieke heeft 10 eieren in haar tas, vanmiddag gaat Hans twee eieren bakken met spek. Marieke houdt niet van spek. Zodra ik deze regels gelezen heb ben ik al afgehaakt. Het lukt me niet om verder te lezen, omdat ik me van alles afvraag.

Hoezo gaan Hans en Marieke naar de stad met 10 eieren? Zijn Hans en Marieke vriend en vriendin. Zijn ze broer en zus?
Is Marieke vegetarisch?

Kortom ik ben al in een hele andere wereld terecht gekomen en kom niet aan die som toe.

Altijd de laatste.

Dus als we een rekenopdracht kregen met o.a. dit soort 'verhaal-sommen' ben ik hoe dan ook als laatste klaar met deze rekenopdracht.

Nooit ben ik met rekenen als een van de eerste die klaar is met die opdracht, ik ben altijd de laatste.

Dat is frustrerend, omdat het zo duidelijk maakt dat ik de slechtste ben in rekenen van de klas anders waren er wel meer die als laatste klaar waren met mij.

Eureka!

Maar, op een dag was het universum mij goed gezind.

We kregen weer een reken opdracht, ik zakte al weer diep de grond in voor mijn gevoel. Gelukkig geen verhaal sommen, wel rijtjes met rekensommen.

Toen kwamen de verlossende woorden!

Als je iets niet weet of niet begrijpt, dan zet je daar een streepje en ga je naar de volgende som.

Een brede glimlach van oor tot oor. Tada! Ik was als eerste klaar!

(Daar was juffrouw Jung, niet zo van gediend helaas)

Wat gaf jou een eureka gevoel?