'Juf, Meester'
Wanneer ik als pedagogische coach de BSO bezoek valt het me op dat de kinderen de pedagogische medewerkers (Pm-ers) met Juf of Meester (moeten) aanspreken.
Of antwoord (moeten) geven op een vraag van de pm-er
met ‘ja Juf’ of ‘ja meester’.
Daar vind ik wat van en zeker als ik een ‘moeten’ ervaar.
In de klas en binnen vele scholen is het feit dat dit zo gebeurt daar kan ik ook wat van vinden, maar is voor nu andere categorie.
Bso is geen verlenging van school.
Wanneer ik in gesprek ga met de pm-ers dan valt het me op dat een aantal het wel fijn vind dat ze zo worden aangesproken.
“Het geeft je het gevoel dat ze meer respect voor me hebben”.
Dat is een boeiend antwoord omdat daarmee gesuggereerd wordt dat als je bij naam genoemd wordt zonder juf of meester dat je dan minder respect ‘afdwingt’.
En op de vraag, waarom doen we dit.
“De kinderen weten niet beter dat we dat hier zo doen”.
Flexibel en leergierig.
In mijn beeld zijn kinderen het meest flexibel in veranderingen ondergaan.
Kinderen zijn leergieriger dan de meeste volwassenen, gok ik.
Dus als wij nu zorgen dat de kinderen met het noemen van onze namen binnen de BSO, zoals wij hun namen ook respectvol noemen introduceren hoe zou dat zijn?
Hoe lang denk je dat het duurt voordat dit is veranderd?
Test
Gisteren getest met een aantal kinderen om mij met Bart aan te spreken.
Eind van de middag was het een feit.
Oké ik geef toe bij hele jonge kinderen, is mijn naam moeilijk uit te spreken door de combinatie van laatste 2 letters in mijn naam. (RT). Dan krijg je variaties als ‘Balt’ en ‘Bat’.
Hoenderhok.
Misschien goei ik nu een knuppel in het hoenderhok, maar wie durft het om het binnen ‘zijn-haar’ BSO deze Juf en Meester cultuur te veranderen?
Of is er iemand die mij kan uitleggen waarom het zo moet blijven?
Ja Bart, Ja meester, ja meester Bart ik ga u antwoorden, ik ga je antwoorden.
Doe er je voordeel en ik ben benieuwd
Wie durft het om de 'Juf-Meester-cultuur' binnen de BSO te veranderen of juist niet?