Een gesprek ik het ziekenhuis
Patiënt (man van rond 50 jaar) loopt met infuuspaal, rond in het ziekenhuis en heeft een zijn dochter aan de telefoon.
De patiënt komt de ruimte in waar ik alleen zit te wachten, in een familiekamer.
Ik kan beide goed verstaan.
Conversatie:
Dochter: Ma is boos om mij, ik weet ook niet wat ze bedoeld.
Patiënt: Ze hoeft niet boos te zijn.
Dochter: Ik kom straks wel even langs dan bel ik je wel als ik er ben.
Patiënt: Dan kom ik wel naar beneden.
Dochter: Nee doe nou niet zo dom, je blijft daar.
Patiënt: Nee, ik kan wel komen.
Dochter: Doe niet zo dom.
Patiënt: Oké ik doe niet dom.
Dochter: Niet doen hoor.
Maar ma is nog steeds boos op mij omdat ik niet zou kunnen komen. Maar ik kom toch!
Oké tot straks.
Patiënt belt zijn vrouw.
Patiënt: Ik hoorde dat je boos was op Sanne
Moeder/vrouw gaat gelijk van start en gooit de remmen hoorbaar los.
Ik kan het goed verstaan.
Vrouw: Ik ben niet boos, ik zeg de waarheid!
Ze kan overal naar toe, dan weer dansles, dan weer dit. En nu kan ze jou niet bezoeken omdat ze die hond niet alleen kan laten. Die hond kan echt wel 2 uur even alleen zijn, als die dan iets doet dan is dat zo.
Ik ben niet kwaad ik zeg alleen de waarheid.
Nou jij moet nu ook even rustig aan doen, anders gaat je rikketik weer tekeer.
Patiënt: Ja komt goed.
Vrouw: Oké ouwe snol. (daarna korte stilte)
Hoorde je wat ik zei?
Patiënt: Ja, ouwe snol.
Vrouw: Ja daar moest je wel om lachen.
Patiënt: Ja, (lachend)
Vrouw: Nou tot gauw ouwe. Dag.
Patiënt belt zijn dochter.
Patiënt: Ze is niet boos.
Dochter: Ik kan er niets aan doen.
Patiënt: Maar ze is niet boos.
Dochter: Oké ik zie je straks.
Einde telefoon gesprek.
En toen blies hij zijn laatste adem uit!
NEE, die laatste zin was een misplaats grapje van mij.
Dit is echt een waargebeurd verhaal, wellicht ben ik wat smeuïge details vergeten.
Wanneer heb jij een verrijkend inzicht mogen aanhoren?